Architektura ciszy 1

Kobalt w tej kompozycji pulsuje jak powietrze zamknięte w formie — czysty, głęboki, nieprzenikniony. Geometryczne podziały tworzą wrażenie konstrukcji zbudowanej ze światła i ciszy. Biała, fakturalna płaszczyzna przypomina okno — fragment milczenia, które można dotknąć. Pomarańczowy akcent wprowadza subtelny impuls życia, jak oddech w świecie pełnym spokoju i ładu.

To obraz, który nie szuka słów — istnieje pomiędzy konstrukcją a intuicją, pomiędzy obecnością a pustką.

Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego „Architektura ciszy”.

Opis cyklu:

Cykl „Architektura ciszy” to malarska konstrukcja spokoju — przestrzeń, w której forma i kolor stają się zapisem wewnętrznego ładu.

Dominujące kobalty budują strukturę, jakby utkaną z powietrza i światła. W tej przestrzeni pojawia się pomarańczowy impuls – echo emocji, które w tym świecie redukowanym do minimum staje się znakiem życia. Geometria obrazów jest precyzyjna, lecz nie chłodna – przypomina rytm oddechu, medytacyjny porządek, który nie ogranicza, lecz otwiera.

„Architektura ciszy” to cykl o równowadze między konstrukcją a intuicją, między obecnością a pustką. Biała materia i kobaltowa głębia współistnieją, tworząc krajobraz, który można odczuwać bardziej niż opisywać. To przestrzeń, w której cisza ma kształt, a kolor staje się doświadczeniem kontemplacji.