Architektura ciszy 3

Kobaltowa przestrzeń obrazu pulsuje spokojem – jest jak architektoniczny plan ciszy, w którym każda linia i kształt ma swoje miejsce. Białe, fakturalne formy unoszą się niczym fragmenty światła, zbudowane z powietrza i milczenia. Pomarańczowy prostokąt w dolnej części kompozycji wprowadza energię – subtelny impuls życia w uporządkowanym świecie.

Przestrzeń obrazu jest surowa, ale nie chłodna – przypomina rytm oddechu, w którym porządek staje się formą ukojenia. To obraz o równowadze pomiędzy konstrukcją i emocją, pomiędzy obecnością i pustką.

Obraz należy do cyklu „Architektura ciszy”, w którym kobaltowa głębia i biel współtworzą medytacyjny pejzaż wewnętrznego ładu.

Opis cyklu:

Cykl „Architektura ciszy” to malarska konstrukcja spokoju — przestrzeń, w której forma i kolor stają się zapisem wewnętrznego ładu.

Dominujące kobalty budują strukturę, jakby utkaną z powietrza i światła. W tej przestrzeni pojawia się pomarańczowy impuls – echo emocji, które w tym świecie redukowanym do minimum staje się znakiem życia. Geometria obrazów jest precyzyjna, lecz nie chłodna – przypomina rytm oddechu, medytacyjny porządek, który nie ogranicza, lecz otwiera.

„Architektura ciszy” to cykl o równowadze między konstrukcją a intuicją, między obecnością a pustką. Biała materia i kobaltowa głębia współistnieją, tworząc krajobraz, który można odczuwać bardziej niż opisywać. To przestrzeń, w której cisza ma kształt, a kolor staje się doświadczeniem kontemplacji.