Architektura ciszy 4

Na powierzchni obrazu kobalt i biel spotykają się jak dwie energie – materii i światła. Ich granice są precyzyjne, ale nie sztywne; przypominają architektoniczny plan utkany z oddechu. Faktura bieli o chropowatej strukturze kontrastuje z gładkością kobaltu, tworząc napięcie między ciszą a ruchem. Pomarańczowa linia i prostokąt są jak znak życia – subtelny impuls, który porządkuje przestrzeń i wprowadza rytm.

To obraz o dialogu form i o harmonii, która rodzi się z prostoty – cisza przybiera tu kształt, a kolor staje się świadectwem równowagi.

Obraz należy do cyklu „Architektura ciszy”, w którym kobaltowa głębia i biel współtworzą medytacyjny pejzaż wewnętrznego ładu.

Opis cyklu:

Cykl „Architektura ciszy” to malarska konstrukcja spokoju — przestrzeń, w której forma i kolor stają się zapisem wewnętrznego ładu.

Dominujące kobalty budują strukturę, jakby utkaną z powietrza i światła. W tej przestrzeni pojawia się pomarańczowy impuls – echo emocji, które w tym świecie redukowanym do minimum staje się znakiem życia. Geometria obrazów jest precyzyjna, lecz nie chłodna – przypomina rytm oddechu, medytacyjny porządek, który nie ogranicza, lecz otwiera.

„Architektura ciszy” to cykl o równowadze między konstrukcją a intuicją, między obecnością a pustką. Biała materia i kobaltowa głębia współistnieją, tworząc krajobraz, który można odczuwać bardziej niż opisywać. To przestrzeń, w której cisza ma kształt, a kolor staje się doświadczeniem kontemplacji.