Architektura ciszy 5

Kobaltowa przestrzeń rozciąga się tu jak nieskończone niebo — czyste, spokojne, wypełnione oddechem ciszy. Dolna partia obrazu, utrzymana w chłodnym błękicie, przywodzi na myśl taflę wody lub horyzont, w którym światło spotyka się z materią. Pomarańczowy prostokąt — jedyny akcent ciepła — staje się impulsem życia, punktem skupienia, jak migotnięcie istnienia wśród bezkresu spokoju.

To kompozycja o prostocie pozornej, w której cisza nabiera ciężaru, a minimalizm staje się medytacją. Obraz należy do cyklu „Architektura ciszy”, w którym kobaltowa głębia i biel współtworzą medytacyjny pejzaż wewnętrznego ładu.

Opis cyklu:

Cykl „Architektura ciszy” to malarska konstrukcja spokoju — przestrzeń, w której forma i kolor stają się zapisem wewnętrznego ładu.

Dominujące kobalty budują strukturę, jakby utkaną z powietrza i światła. W tej przestrzeni pojawia się pomarańczowy impuls – echo emocji, które w tym świecie redukowanym do minimum staje się znakiem życia. Geometria obrazów jest precyzyjna, lecz nie chłodna – przypomina rytm oddechu, medytacyjny porządek, który nie ogranicza, lecz otwiera.

„Architektura ciszy” to cykl o równowadze między konstrukcją a intuicją, między obecnością a pustką. Biała materia i kobaltowa głębia współistnieją, tworząc krajobraz, który można odczuwać bardziej niż opisywać. To przestrzeń, w której cisza ma kształt, a kolor staje się doświadczeniem kontemplacji.