Między wodą a światłem 2

W tej kompozycji spotykają się dwa żywioły – woda i światło. Głębokie błękity i turkusy tworzą strukturę przypominającą falującą powierzchnię, w której można dostrzec ślady ruchu, zanikania i odradzania. Faktura obrazu, gęsta i niejednorodna, przywodzi na myśl erozję, czas i pamięć zapisane w materii. Srebrzysta linia światła w górnej partii stanowi granicę pomiędzy tym, co ukryte, a tym, co ujawnione – pomiędzy głębią a rozjaśnieniem.

To obraz o oczyszczeniu i przemianie, o chwili zawieszenia, w której cisza i żywioł stają się jednym rytmem.

Obraz należy do cyklu „Między wodą a światłem”.

Opis cyklu:

„Między wodą a światłem” to poetycka opowieść o stanie zawieszenia – o chwili, w której materia i emocja przenikają się w delikatnej równowadze.

Woda symbolizuje tu głębię nieświadomości, przepływ i pamięć, a światło staje się metaforą zrozumienia i przebudzenia. To dialog między tym, co ukryte, a tym, co ujawnione.

Dominują błękity i turkusy o różnej temperaturze – od chłodnych, niemal metalicznych, po ciepłe i żywe. Towarzyszą im refleksy srebra i złota, które rozświetlają kompozycję niczym światło tańczące na powierzchni wody.

Gęste struktury przywołują rytm fal, proces zanikania i odnawiania, tworząc pejzaż emocji w stanie transformacji.

Cykl ten jest opowieścią o oczyszczeniu, o spokoju po burzy – o dochodzeniu do klarowności. To przestrzeń, w której żywioł spotyka się z ciszą, a człowiek – z własnym odbiciem.