Milczące Horyzonty 10

Zastygła w czasie przestrzeń, w której niebo staje się niemal białą ciszą. Jasne chmury, ledwie zarysowane, suną łagodnie nad horyzontem, który rozmywa się jak wspomnienie.

Ziemia – cicha i spokojna – trwa w nieruchomym spokoju, jakby uległa bezczasowi. Ciepłe beże przeplatają się z delikatnym chłodem szarości, tworząc harmonię, która nie wymaga słów. Każdy szczegół tej sceny zdaje się mówić o zatrzymaniu, o chwili, w której wszystko po prostu… jest. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.