Milczące Horyzonty 11

Miękko rozlane niebo w odcieniach ciepłego beżu i chłodnego błękitu wprowadza w stan zawieszenia – między snem a jawą. Chmury, niczym smugi pamięci, płyną bez pośpiechu, zasłaniając horyzont, który wydaje się znikać w gęstniejącym milczeniu.

Dolna część kompozycji tchnie ciężarem ziemi – poruszonej, jakby niedawno oddychającej, jeszcze ciepłej. Faktury tworzą subtelne napięcia – między spokojem a drżeniem, między oddechem a jego zatrzymaniem.

To obraz, w którym cisza mówi najwięcej. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.