Milczące Horyzonty 6

Rozległe, ciche pejzaże rozciągają się pod ciężarem nieba pełnego nisko zawieszonych chmur. Obraz buduje atmosferę melancholii i kontemplacji. Szarości i przygaszone brązy przeplatają się z chłodnymi błękitami i złamanymi bielami, tworząc wrażenie nieskończoności i przestrzeni, która zaprasza do zatrzymania się i wsłuchania w siebie.

Mimo że krajobraz wydaje się niemal pusty, bije z niego intensywna obecność natury – surowej, nieoswojonej, a jednocześnie kojącej. To moment tuż przed deszczem albo zaraz po nim – chwila zawieszenia, w której czas zdaje się tracić znaczenie.

Ten obraz nie opowiada konkretnej historii, lecz pozostawia przestrzeń na osobistą refleksję. Jest jak oddech – głęboki, spokojny, potrzebny.. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.