Milczące Horyzonty 7

Delikatna, niemal szeptem zarysowana linia wzgórz stapia się z niebem, jakby krajobraz chciał się w nim rozpłynąć. Chmury suną leniwie, rozproszone, o fakturze przypominającej miękkie tkaniny – lekkie, porwane, zawieszone w ciszy.

Dominują biele, szarości i odcienie ziemi – wyciszone, melancholijne, budujące atmosferę spokoju i refleksji. Niebo staje się tu przestrzenią kontemplacji, a świat pod nim – jedynie ledwie widoczną strukturą, cieniem krajobrazu, który nie narzuca się obecnością.

To kompozycja, która nie opowiada historii – ona ją wycisza, zostawiając miejsce na oddech i wewnętrzne zatrzymanie. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.