Milczące Horyzonty 8

Bezkres nieba dominuje całą przestrzeń, rozciągając się w chłodnej gamie szarości. Chmury ledwie odznaczają się na tle toni nieba – nieuchwytne, jak ślady oddechu, bardziej przeczuwane niż widziane. Ich struktura przypomina coś, co powoli znika – jakby wspomnienia zacierane przez czas.

Poniżej zaledwie zarys horyzontu – cicha, przygaszona linia oddzielająca niebo od ziemi. Wzniesienia i kępy roślinności wyłaniają się z faktury płótna jak z mgły, pozbawione wyrazistych konturów, jakby same nie były pewne swojego istnienia.

Całość pulsuje spokojem i ciszą. To pejzaż zbudowany z wrażenia i ulotności, w którym niebo gra pierwsze skrzypce – milczące, rozległe i pełne przestrzeni na myśl. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.