Milczące Horyzonty 9

Niebo rozciąga się tutaj jak bezkresna płaszczyzna ciszy – rozświetlone, łagodne, niemal białe. Delikatne chmury, utkane z subtelnych faktur i miękkich tonów beżu oraz szarości, unoszą się w przestrzeni jak nieuchwytne wspomnienia.

U stóp tej powietrznej przestrzeni majaczy horyzont – ledwo zaznaczony, cichy, wycofany. Ziemia zlewa się z niebem w jedną spójną opowieść o spokoju, w której forma ustępuje miejsca odczuciu.

To pejzaż zatrzymany w półszeptu – melancholijny, eteryczny, zapraszający do zanurzenia się w tym, co niewypowiedziane. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Milczące horyzonty".

Opis cyklu:

Cykl „Milczące horyzonty” to malarska opowieść o ciszy, kruchości i tym, co niewypowiedziane. Prace utrzymane są w stonowanej palecie bieli, szarości, beżów i wyciszonych błękitów – kolorach, które nie dominują, lecz współistnieją, jak mgła z ziemią, jak myśl z milczeniem.

W centrum kompozycji niemal zawsze pojawiają się chmury – rozproszone, miękkie, czasem ciężkie jak wspomnienie, innym razem ledwie muśnięte światłem. To one wyznaczają rytm i nastrój – unoszą się nad horyzontem, rozmywają granice pomiędzy niebem a ziemią, pozostawiając widza w stanie zawieszenia.

Pejzaże są delikatne, często ledwie zarysowane, niczym echa przeszłości zapisane w świetle i cieniu. Ziemia jest tu tylko tłem, linią oddzielającą to, co znane, od tego, co nieuchwytne.

Ten cykl nie krzyczy – on szeptem przywołuje spokój. Jest zaproszeniem do zanurzenia się w przestrzeń, gdzie czas płynie wolniej, a najważniejsze dzieje się w środku – tam, gdzie zaczyna się prawdziwe milczenie.