Paroksyzmy kruchego bytu 14 - Początek 115

Obraz stanowi metaforę początku – momentu, w którym coś nowego zaczyna się kształtować, choć niewidzialna nić przyszłości już delikatnie splata nas z tym, co nieuchronne. Guziki, które można zarówno zapiąć, jak i rozpiąć, symbolizują decyzje i wybory stojące na starcie każdej drogi. Zapięcie oznacza stabilność i porządek, rozpięcie – otwartość na zmiany, ryzyko i nowe doświadczenia. W tej symbolice obraz opowiada o odwadze rozpoczynania, o dynamice ruchu prowadzącego ku nieznanemu, z ukrytą obietnicą, że każdy początek niesie w sobie siłę do tworzenia.

Kompozycja opiera się na zestawieniu surowości i delikatności. Tło tworzy czarny jutowy materiał o wyrazistej, szorstkiej fakturze, z przetarciami i rozdarciami w górnej części, odsłaniającymi jaśniejsze warstwy tkaniny. Te nieregularne formy wprowadzają wrażenie kruchej struktury, podkreślając subtelność każdego początku. Warstwy materiału nachodzą na siebie, tworząc dynamiczną formę przypominającą gest zapinania lub rozpinania. Po prawej stronie guziki pomalowane intensywną malinową farbą stanowią wyrazisty akcent, kontrastując z monochromatycznym tłem i wprowadzając energię oraz symboliczny punkt skupienia.

Dolna część obrazu została zszyta grubym lnianym sznurkiem, co podkreśla rzemieślniczy charakter i surową estetykę. Nieregularne krawędzie tkaniny i postrzępienia wzmacniają narrację o niedoskonałości i wysiłku towarzyszącym każdemu początkowi. Obraz balansuje między porządkiem a chaosem, pokazując, że decyzja o zapinaniu lub rozpinaniu symbolicznych guzików kształtuje drogę, którą podążamy.

Praca powstała w ramach Projektu "Less Waste w odniesieniu do sztuki", sfinansowanego przez Unię Europejską w ramach inicjatywy NextGenerationEU i pokazywana była na wystawach w Rzeszowie, Łańcucie i Jasienicy Rosielnej.