Symfonia maskarady

Surowe lniane płótno, w dużej części pozostawione niezamalowane, staje się przestrzenią kontemplacji, w której wybrzmiewa niedopowiedzenie. Kontrast między naturalną strukturą tkaniny a dynamicznymi plamami farby buduje napięcie wizualne.

Centralną część kompozycji wypełnia wybuch ciemnych, dymnych form, przeplatanych świetlistymi akcentami bieli. Ich rozmyta faktura przywołuje skojarzenia z ulotnością wspomnienia, procesem erozji lub alchemiczną transformacją materii. Z prawej strony intensywny, głęboki morski odcień rozlewa się ciężkimi smugami, kontrastując z subtelnymi beżami i brązami. Kolorystyka oparta na bieli, brązach i turkusie wprowadza grę między destrukcją a harmonią, dynamiką a spokojem.

W powierzchnię obrazu wplecione zostały ślady tekstu – ledwie czytelne frazy, ukryte w fakturze płótna, przypominające o warstwach pamięci i nienazwanych myślach. Celowo zatarty zapis potęguje aurę tajemnicy i niedopowiedzenia.

„Symfonia maskarady” to refleksja nad procesem ukrywania i ujawniania, iluzją form i treści. Obraz nie tylko przyciąga wzrok, ale też skłania do kontemplacji, pozostawiając przestrzeń do indywidualnej interpretacji. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Symfonia".

Opis cyklu:

„Symfonia” to cykl prac malarskich na surowym lnianym płótnie, który eksploruje filozoficzne aspekty ludzkiej egzystencji. Poprzez połączenie bieli i brązu, każda kompozycja staje się refleksją nad codziennością, marzeniami i niepowodzeniami. Biel, swobodnie rozlana na płótnie, symbolizuje czystość i nadzieję, a jednocześnie niespełnione ambicje, podczas gdy głęboki brąz odzwierciedla codzienne zmagania i emocjonalny ciężar życia.

Kleksy i plamy są wizualnym echem zmienności emocji, stanowiąc nuty w „symfonii” ludzkiej egzystencji, gdzie harmonia i chaos współistnieją. Prace te ukazują także dualizm płci – kobieta i mężczyzna wnoszą swoje unikalne akcenty do wspólnej melodii życia. Inspiracja słowami Edwarda Stachury z „Życie to nie teatr” dodaje głębi, przypominając o nieprzewidywalności życia pełnego ról i masek.

„Symfonia” to nie tylko cykl malarski, lecz także filozoficzna refleksja nad tym, jak różnorodne mogą być nasze doświadczenia i jak każdy z nas, pomimo odmienności, wypełnia wspólną melodię życia. W tym harmonijnym chaosie odnajdujemy siebie i innych – w nieustającej grze ról, która tworzy wyjątkową symfonię naszej egzystencji.