Symfonia życia 2 (tryptyk)

Surowość lnianego płótna zestawiona z ekspresyjną materią malarską tworzy w tryptyku dynamiczne napięcie między kontrolą a nieprzewidywalnością. Kompozycja oparta na kontraście czerni, bieli i ciepłych beży buduje wrażenie siły i ulotności jednocześnie.

Centralny fragment przyciąga uwagę eksplozją formy, w której organiczne struktury splatają się z precyzyjnymi liniami. Gest malarski pozostaje intensywny, niemal eruptujący, podczas gdy linearne przeciągnięcie czerni po prawej stronie wprowadza wrażenie ruchu, który zdaje się wychodzić poza granice płótna.

Delikatne ślady tekstu, wtopione w fakturę kompozycji, działają jak echo myśli lub niedopowiedziana narracja, podkreślając efemeryczność zapisu. Podział na trzy części wzmacnia rytm całości, sugerując przemijanie, fragmentaryczność doświadczeń i ciągłość mimo podziałów.

Obraz zaprasza do kontemplacji nad materią i pustką, nad tym, co widzialne i tym, co pozostaje w domyśle. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Symfonia".

Opis cyklu:

„Symfonia” to cykl prac malarskich na surowym lnianym płótnie, który eksploruje filozoficzne aspekty ludzkiej egzystencji. Poprzez połączenie bieli i brązu, każda kompozycja staje się refleksją nad codziennością, marzeniami i niepowodzeniami. Biel, swobodnie rozlana na płótnie, symbolizuje czystość i nadzieję, a jednocześnie niespełnione ambicje, podczas gdy głęboki brąz odzwierciedla codzienne zmagania i emocjonalny ciężar życia.

Kleksy i plamy są wizualnym echem zmienności emocji, stanowiąc nuty w „symfonii” ludzkiej egzystencji, gdzie harmonia i chaos współistnieją. Prace te ukazują także dualizm płci – kobieta i mężczyzna wnoszą swoje unikalne akcenty do wspólnej melodii życia. Inspiracja słowami Edwarda Stachury z „Życie to nie teatr” dodaje głębi, przypominając o nieprzewidywalności życia pełnego ról i masek.

„Symfonia” to nie tylko cykl malarski, lecz także filozoficzna refleksja nad tym, jak różnorodne mogą być nasze doświadczenia i jak każdy z nas, pomimo odmienności, wypełnia wspólną melodię życia. W tym harmonijnym chaosie odnajdujemy siebie i innych – w nieustającej grze ról, która tworzy wyjątkową symfonię naszej egzystencji.