Symfonia życia 3

Intensywny kontrast brązu i bieli buduje w obrazie dynamiczne napięcie, w którym energia materii malarskiej zdaje się eksplodować w przestrzeń. Pionowa, gęsta struga czerni, rozlewająca się ku górze, spotyka rozświetlone pasmo bieli, które rozwija się jak fala, pióropusz dymu lub moment uwolnienia nagromadzonej siły.

Lewa strona kompozycji wprowadza subtelny element tekstu – zapis ledwie widocznych słów, które wtapiają się w fakturę i zacierają granicę między tym, co nazwane, a tym, co pozostaje w domyśle. Beżowe tło potęguje wrażenie pustki, w której gest malarski nabiera wyrazistości, podkreślając relację między kontrolą a ekspresją, pomiędzy strukturą a swobodnym przepływem formy.

Obraz przyciąga uwagę intensywnością gestu i równocześnie pozostawia przestrzeń do kontemplacji – skłania do refleksji nad dynamiką materii i ulotnością chwil, które zatrzymane na płótnie wciąż zdają się trwać w ruchu. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Symfonia".

Opis cyklu:

„Symfonia” to cykl prac malarskich na surowym lnianym płótnie, który eksploruje filozoficzne aspekty ludzkiej egzystencji. Poprzez połączenie bieli i brązu, każda kompozycja staje się refleksją nad codziennością, marzeniami i niepowodzeniami. Biel, swobodnie rozlana na płótnie, symbolizuje czystość i nadzieję, a jednocześnie niespełnione ambicje, podczas gdy głęboki brąz odzwierciedla codzienne zmagania i emocjonalny ciężar życia.

Kleksy i plamy są wizualnym echem zmienności emocji, stanowiąc nuty w „symfonii” ludzkiej egzystencji, gdzie harmonia i chaos współistnieją. Prace te ukazują także dualizm płci – kobieta i mężczyzna wnoszą swoje unikalne akcenty do wspólnej melodii życia. Inspiracja słowami Edwarda Stachury z „Życie to nie teatr” dodaje głębi, przypominając o nieprzewidywalności życia pełnego ról i masek.

„Symfonia” to nie tylko cykl malarski, lecz także filozoficzna refleksja nad tym, jak różnorodne mogą być nasze doświadczenia i jak każdy z nas, pomimo odmienności, wypełnia wspólną melodię życia. W tym harmonijnym chaosie odnajdujemy siebie i innych – w nieustającej grze ról, która tworzy wyjątkową symfonię naszej egzystencji.