Symfonia życia 4

Minimalistyczna kompozycja budowana jest na napięciu między organiczną ekspresją a geometrycznym porządkiem. Surowe płótno, częściowo pozostawione niezamalowane, staje się przestrzenią ciszy, w której każda linia, plama i ślad farby nabierają znaczenia.

Lewa strona obrazu pulsuje materią – czernie i brązy, przełamane bielą, tworzą strukturę przypominającą erozję, zapis ruchu i transformacji. Przeciwstawiona jej uporządkowana, niemal sterylna płaszczyzna po prawej stronie podkreśla kontrast między chaosem a harmonią.

Centralnym elementem kompozycji jest cienka biała linia biegnąca przez pustkę, prowadząca do niewielkiego, zagęszczonego kwadratu – jak zapis myśli, więzienie idei lub symbol kruchego ładu. W dolnej części pojawiają się ślady tekstu, delikatnie wpisane w fakturę płótna, przywodzące na myśl zapisane, ale nigdy nieodczytane słowa, wspomnienia lub fragmenty niedokończonej narracji.

Obraz balansuje na granicy obecności i nieobecności, ruchu i zatrzymania. Obraz zaprasza do kontemplacji nad strukturą i pustką, nad tym, co widzialne, a tym, co pozostaje jedynie przeczuciem. Obraz jest częścią cyklu zatytułowanego "Symfonia".

Opis cyklu:

„Symfonia” to cykl prac malarskich na surowym lnianym płótnie, który eksploruje filozoficzne aspekty ludzkiej egzystencji. Poprzez połączenie bieli i brązu, każda kompozycja staje się refleksją nad codziennością, marzeniami i niepowodzeniami. Biel, swobodnie rozlana na płótnie, symbolizuje czystość i nadzieję, a jednocześnie niespełnione ambicje, podczas gdy głęboki brąz odzwierciedla codzienne zmagania i emocjonalny ciężar życia.

Kleksy i plamy są wizualnym echem zmienności emocji, stanowiąc nuty w „symfonii” ludzkiej egzystencji, gdzie harmonia i chaos współistnieją. Prace te ukazują także dualizm płci – kobieta i mężczyzna wnoszą swoje unikalne akcenty do wspólnej melodii życia. Inspiracja słowami Edwarda Stachury z „Życie to nie teatr” dodaje głębi, przypominając o nieprzewidywalności życia pełnego ról i masek.

„Symfonia” to nie tylko cykl malarski, lecz także filozoficzna refleksja nad tym, jak różnorodne mogą być nasze doświadczenia i jak każdy z nas, pomimo odmienności, wypełnia wspólną melodię życia. W tym harmonijnym chaosie odnajdujemy siebie i innych – w nieustającej grze ról, która tworzy wyjątkową symfonię naszej egzystencji.