Życie to nie teatr - Maski

Dyptyk inspirowany wierszem Edwarda Stachury, który polemizuje z koncepcją życia jako spektaklu, gdzie odgrywamy role i zakładamy maski. W głębokich odcieniach ciemnej fuksji, burgundu i kobaltu, subtelnie ukryta czarna, ażurowa maska symbolizuje społeczne maski, które nosimy na co dzień. Każda część dyptyku to alegoria – lewa symbolizuje kobiecą, a prawa męską stronę ludzkiej natury. Samodzielnie te elementy istnieją, lecz dopiero razem tworzą pełnię, wyrażając autentyczność, relacje i to, co kryje się pod powierzchnią.

Obraz emanuje intensywną, nasyconą kolorystyką, w której dominują odcienie ciemnej fuksji, burgundu i starego wina. Barwy te przenikają się, tworząc głębię i poczucie napięcia, które wzmacnia fakturowa powierzchnia dzieła. Misternie wplecione, ażurowe wzory splatają się na dwóch połączonych płótnach, sugerując motyw ukrytej tożsamości, dualizmu i wewnętrznych kontrastów.

Kompozycję przecinają akcenty w odcieniu kobaltowego błękitu, które wprowadzają element przełamania – niczym światło przenikające przez iluzję, wskazujące na granicę pomiędzy realnością a grą pozorów. Widoczny podział obrazu podkreśla dwoistość – lewa strona symbolizuje pierwiastek kobiecy, prawa męski, a ich wzajemne dopełnianie się sugeruje relacyjny charakter ludzkiej egzystencji.

Strukturalna powierzchnia dzieła podkreśla jego ekspresyjność – przetarte warstwy farby, reliefowe ślady i subtelnie wyłaniające się wzory budują narrację pełną ukrytych znaczeń. To malarska interpretacja granicy pomiędzy tym, co widzialne, a tym, co skrywane – iluzji i prawdy, jaką każdy nosi w sobie.

Ta praca, zakwalifikowana do prestiżowej wystawy „Obraz, Grafika, Rzeźba Roku 2024” i pokazywana w Biurze Wystaw Artystycznych w Rzeszowie, jest próbą uchwycenia dualizmu ludzkiej egzystencji, potrzeby autentyczności i jedności w złożoności emocji oraz ról życiowych, jakie pełnimy.